|
Rolf Langebartels
Koncert Stolikowy z komputerem osobistym
– Co to jest wyścig Komitetowy? – zapytała Alicja.
– Cóż – powiedziało Dodo – najlepszym sposobem
wytłumaczenia tego jest zorganizowanie go.
Najpierw wytyczyło trasę wyścigu, tworząc coś w rodzaju koła
(dokładny kształt nie ma znaczenia, powiedziało), po czym wszyscy
zostali rozmieszczeni wzdłuż tej trasy tu i ówdzie. Nie było żadnego
„trzy, dwa, jeden, start!” wyruszali, kiedy chcieli, schodzili,
kiedy chcieli, tak że niełatwo było wywnioskować, kiedy wyścig się skończy.
Jednakże, po mniej więcej pół godzinie biegania Dodo nagle zawołało:
– Koniec wyścigu!
i wszyscy zebrani stłoczyli się wokół niego, dysząc i pytając:
– Ale kto wygrał?
Na to pytanie Dodo nie umiało odpowiedzieć bez głębszego namysłu
i przez dłuższy czas siedziało z palcem przytkniętym do czoła, podczas gdy
pozostali czekali w milczeniu. W końcu Dodo oznajmiło:
– Wszyscy wygrali i wszyscy muszą dostać nagrody.*
Lewis Carroll, „Alicja w krainie czarów” po raz pierwszy
opublikowane w 1865 roku
Koncert stolikowy to gra dla kilku osób. Istnieją zasady, które gracze
muszą zaakceptować, jeśli chcą przystąpić do gry. Jeśli nie interesują
ich zasady gry, nie powinni grać.
Cały koncert stanowi sekwencję zdarzeń o różnej długości. Gracze mogą uczestniczyć
w niektórych zdarzeniach, w innych nie wolno im brać udziału.
Program komputerowy podejmuje decyzję. Ponieważ program nie rozpoznaje
imion osób, używa numerów siedzień przy stole w celu oznajmienia graczom,
kiedy mają grać. Z tego powodu krzesła ustawione wokół stołu są ponumerowane.
Monitor komputera pokazuje, kiedy uczestnik ma grać. Kiedy widzi numer swojego
krzesła pokazany wielkimi cyframi – może grać tak długo, jak długo ten numer
jest wyświetlony na monitorze. Numery pozostają na monitorze przez czas trwania
zdarzenia. Dopiero po przejściu do następnego zdarzenia numery krzeseł
mogą się zmienić. Kiedy gracz widzi swój numer na monitorze na początku
następnego zdarzenia, po prostu gra dalej. Jeśli jego numer nie jest już
wyświetlony, przerywa grę aż do jego pojawienia się na początku jednego z
kolejnych zdarzeń.
W większości zdarzeń koncertu, w których gracz uczestniczy, gra on razem z innymi
osobami. Może się jednak zdarzyć, że będzie grał zdarzenie sam. W niektórych
zdarzeniach na monitorze może się pojawić słowo „cisza” zamiast numerów
siedzeń: wtedy żadnemu z graczy nie wolno grać. Oznacza to milczenie, odpoczynek.
Cisza ta jest pomyślana jako dodatkowy gracz w moim Stolikowym Koncercie,
być może jak antyteza graczy.
To jedyne reguły gry. To, co gracze robią podczas zdarzeń, w których uczestniczą,
zależy wyłącznie od nich. Nie ma reguł ani wprowadzeń. Mogą to być czynności
natury muzycznej, teatralnej, wizualnej, literackiej, czy jakiejkolwiek innej.
Wszystko jest możliwe. Codzienne i świąteczne, poważne i błahe,
profesjonalne i dyletanckie, hałaśliwe i łagodne, konwencjonalne i...
|
 |
Rolf Langebartels
Table Concert with Personal Computer
What is Caucus-race?' said Alice; 'Why,' said the Dodo, 'the best way to
explain it is to do it.'
First it marked out a race-course, in a sort of circle,
('the excact shape does't matter,' it said) and then all
the party were placed along the course, here and there.
There was no 'One, two, three, and away,' but they began
running when they liked, and left off when they liked, so
that is was not easy to know when the race was over.
However, when they had been running half an hour or so, the Dodo
suddenly called out 'The race is over!' and they all crowded
round it, panting, and asking, 'But who has won?' This question
Dodo could not answer without a great deal of thought, and it
sat for a long time with one finger pressed upon its forehead,
while the rest waited in silence. At last the Dodo said,
'Everybody has won, and all must have prizes.'
Lewis Carroll, Alice's Adventures in Wonderland, first published 1865
The Table Concert is a game for several persons. There are rules which
the players must accept if they want to join in the game. If they don't
want to pay attention to the game rules, they shouldn't play.
The entire concert develops as a sequence of events of various lengths.
Players can participate in some of the events,
in others they are not allowed to take part. The computer program
makes the decision. Since the program does not recognize the
names of the players, it uses the numbers of the seats at the table
to let them know when they should play. The chairs which
stand around the table are numbered for this reason.
The computer screen shows when a performer is in line to play.
When he sees his seat numbert – shown in large numbers –
he can play for as long as his number is displayed onscreen.
The numbers remain on the screen for the duration of the event.
Only during the transition to the next event can the seat numbers change.
When a player sees his number on the screen at the beginning of the next
event he simply plays on. If his number is not shown any longer,
he has a break until his seat number again appears onscreen at the start
of one of the subsequent events.
In most of the concerts events a player takes part in, he plays with other persons.
But it can also happen that he plays an event alone, that is, a solo.
In some of the events the word 'silence' may appear on the screen instead
of seat numbers: then, none of the players are allowed to play. It means tacet,
rest. I conceive of this silence as an additional player in my
Table Concert, perhaps as an antithesis to the players.
These are the only game rules. What the players do during the concert events
they participate in is left up to them. There are no rules
and also no instructions. Their activities may be of a musical, theatrical,
visual, literary or other nature. Everything is possible. Ordinary and
festive, serious and flippant, professional and dilettantish, lound and soft,
conventional and
Rolf Langebartels, Setup for the Table Concert
The following two drawings show the setup for the table concert. I prefer an arrangement
of the table somewhere in the performance space and not on any stage.
The table should measure around 90 cm width and 180 cm length and have
enough space for five players on each of the long sides. The two
stands or supports for the two external computer displays,
should be arranged at the long sides of the table behind the seats
of the players.
The height of the stands has to be found out in that way, that the players on one
side of the table could look on the computer display on the opposite side over
the heads of the players seated there. Height around 150 cm. The size of the basis
of the stands depends on the size of the external displays used.
|